عاشورا خود فصلی است که از حیطه عقل خارج شده و این عشق است که حاکم بلامنازع عرصه بی بدیل عاشوراست تا آنجا که شهید آوینی در کتاب فتح خون (یا روایت محرم) نوشته است: «عقل می گوید بمان و عشق می گوید برو ؛ و این هر دو ، عقل و عشق را ، خداوند آفریده است تا وجود انسان در حیرت میان عقل و عشق معنا شود، اگرچه عقل نیز اگر پیوند خویش را با چشمه خورشید نَبُرد ، عشق را در راهی که می رود ، تصدیق خواهد کرد ؛ آنجا دیگر میان عقل و عشق فاصله ای نیست .»

من بارها این کتاب رو خوندم،خیلی کتاب زیبایی است، در فصل سوم این کتاب مناظره عقل و عشق آورده شده که در جای خود بسی زیبا و خواندنی است.

کلاً رابطه ما با امام حسین (ع) یک رابطه روحی عمیق و یک علقه پایدار هست که در دل ما عشق به امام حسین (ع) رو قرار داده و این اشک هایی که  برای امام ریخته میشه چیزی نیست جز معجزه اشک.

 براستی که او کشته­ی اشک ها است؛ قتیل العبرات.

و مطمئن باشید که اگر قطره اشکی بر مصائب امام حسین ریخته باشیم، بواسطه همین اشک ها نجات خواهیم یافت و در واقع سرمایه های گران بهایی است برای روز مبادایمان که ان شاالله بواسطه همین اشک ها مورد شفاعت این بزرگوار قرار خواهیم گرفت. البته برای شفاعت و دستگیری مقدمات دیگری هم وجود داره که باید داشته باشیم که فرداروز دستمون رو بگیرن که اولی اون سنخیت ما با این بزرگواران هست. بحث شفاعت مجال وسیعی می خواهد و چون قصد اختصار داریم از آن صرف نظر می کنیم.

 در مورد زیارت امام حسین(ع) روایات زیادی وجود داره، فضیلت گریه بر امام حسین(ع)، شفایی که در تربت ایشان هست و ...

علاوه بر آثار دنیوی اون، یعنی تاثیرات روحی، فرهنگی اجتماعی، سیاسی و ... عزاداری برای حسین (ع) موجب بقاء و ثبات بیشتر دین و تضمینی برای سعادت انسان است.

روایت زیر بیانی است بر نجات زائران امام حسین(ع) از آتش دوزخ از زبان خود امام حسین(ع)؛

ایشان فرمودند:

« هر کس پس از شهادتم به زیارت من بیاید، در روز قیامت به زیارت او می روم و اگر نباشد جز در آتش دوزخ، او را از آتش بیرون می آورم.»

منابع: فرهنگ جامع سخنان امام حسین (ع) / ص 731     *    فتح خون / ص 39